Foto: OK Vizura - arhiva kluba

Vest da OK "Vizura" gasi svoj seniorski pogon još jedan je u nizu pokazatelja u kakvom je stanju srpska klupska odbojka i samo nastavak niza propadanja klubova koji su par godina bili najjači u državi.

U trenutku kada su i odbojkašice i odbojkaši Srbije aktuelni evropski šampioni, a odbojkašice na svom kontu imaju i svjetsku titulu vijesti o gašenju klubova su nešto, nažalost, normalno. Podsjetimo da je prethodne sezone samo OK „Vojvodina“ nastupio u evropskim takmičenjima, jer ostali nisu imali sredstava. Srećom bar se to promijenilo pošto će Odbojkaški savez Srbije odsad snositi troškove organizacije domaćih utakmica i troškova putovanja.

No vratimo se temi, a to je da će „Vizura“ kao petostruki državni šampion ugasiti svoj seniorski pogon.

- Za 20 godina smo ostvarili sve sportske rezultate koje smo željeli. Bili smo pet puta prvaci, osvajali smo Kup i Superkup u više navrata, bili smo i redovni učesnici Lige šampiona. Iz našeg kluba u svijet su otišle mnoge sjajne igračice, reprezentativke, a Tijana Bošković je i dan-danas najbolja na planeti! Nažalost, nisam ostvario viziju, a shvatio sam da moje ulaganje u sport i svi ti sjajni rezultati, nikoga u društvu ne zanimaju. Za sve ove godine nisam dobio nijednu jedinu plaketu od Odbojkaškog saveza Srbije, ali je još strašnije to, što nisam dobio nijednu toplu riječ – rekao je za Sportklub glavni čovjek kluba Zoran Radojčić.

A upravo “Vizura” je reprezentaciji Srbije podarila najbolju svjetsku odbojkašicu Tijanu Bošković,  pored nje tu su još i Bjanka Buša, Slađana Mirković. Zoran Terzić zadnje dvije godine ima puno povjerenje i u Maju Aleksić i Katarinu Lazović, a one koje povremeno dobijaju šansu i čekaju svojih pet minuta su Jovana Kocić, Aleksandra Ćirović, Anđela Veselinović.  One kojima je Vizura bila odskočna daska za Evropu su Ljiljana Ranković, Sara Lozo.  Prvu sezonu kad su bile šampionke nosile su ime "Partizan Vizura", ali je brzo "Partizan" izašao iz tog projekta.

Prije Vizure četiri godine je vladala “Crvena zvezda”  i tada kao najjača ekipa za dres reprezentacije preporučila Bojanu Živković, Jelenu Blagojević, Sanju Malagurski, Anu Bjelicu, Jovanu Stevanović, Stefanu Veljković, Teodoru Pušić, Minu Popović. Tu su još bile i Ivana Nešović, Nađa Ninković. Zatim je došlo do rasprodaje, djevojke su otišle u Evropu da igraju za puno veće ugovore i Zvezda je od tada igrala dva finala i u oba je poražena sa 3:0 od Vizure. Vjerovatno bi i taj klub doživio sličnu sudbinu kao Vizura ili Poštar, ali ipak Zvezda ima veliko ime, tradiciju da bi se dozvolilo gašenje, no i oni su osuđeni da igraju veoma mladim timom bez velikih očekivanja.

Da bi došle do titule crveno bijele su morale prekinuti seriju od četiri titule OK “Poštar”. Trener kluba u najboljim danima bio je Darko Zakoč dok su na terenu bile Jovana Brakočević, Jasna Majstorović, Silvija Popović, Jovana Vesović, Ana Antonijević, te Stefana Veljković koja je kasnije prešla u “Crvenu zvezdu”. I tako ekipa koja je 2009. godine osvojila zadnju titulu veoma brzo se raspala, čim je nestalo sredstava i već sledeće sezone su ispale u niži rang.

A do titula su stigli skinuvši sa trona užičko “Jedinstvo”. Ako se za neki period ženske klupske odbojke može reći da je zlatan to je period sa prelaza iz 20. u 21. vijek. Krcate tribine, sjajna atmosfera, fenomenalni mečevi i uglavnom finala između “Jedinstva” i “Crvene zvezde”.  U dresu užičke ekipe Vesna Čitaković, Jasna Majstorović, Sanja Starović, Nataša Krsmanović, Suzana Ćebić, Jovana Vesović i na klupi Darko Zakoč, a na drugoj strani Anja Spasojević, Maja Ognjenović, Ivana Đerisilo, Maja Simanić i Zoran Terzić kao trener. Od 1992. do prve titule Poštara 2006. godine, Užičanke su bile devet puta, a “Crvena zvezda” pet puta šampioni.

Užice je poslije toga bilo redovni prvoligaš, ali nikad više ni blizu trofeja. I baš ove djevojke su zajedno sa Zoranom Terzićem krenule u stvaranje trenutno najjače odbojkaške sile na svijetu. Prvo svjetska bronza u Japanu 2006. godine, pa evropsko srebro godinu kasnije, pa zatim i prvo učešće na Olimpijskim igrama. Terzić je uvijek imao tu sreću da je bar jedan tim u državi jak i da će se sigurno moći izabrati par odbojkašica za nacionalni tim. Dopunjavao je stalno, a ponekad bi se pojavio neko poput Milene Rašić u pančevačkom “Dinamu”, Brankice Mihajlović u brčanskom “Jedinstvu” i sada je to sastav koji čeka Olimpijske igre da objedini sve zlatne medalje.

Trenutno su u državi najjači obrenovački “TENT” i “Železničar” iz Lajkovca i sigurno je da će u budućnost i ti klubovi dati nove reprezentativke. Ako će se stalno ići sa stvaranjem nekog novog kluba, čekanja neke lokalne uprave ili biznismena da uloži sredstva i obezbijedi uslove za stvaranje nekih novih Maja, Stefana, Jovana, Tijana onda se puno uzda u sreću. Potreban je sistemski rad, obezbjeđivanje dobrih uslova za klubove, a ne samo da jedan postoji i dominira par godina, a zatim nestane. Srpska liga spade među najmlađe, jer su u prvim timovima djevojke koje su tek završile ili su i dalje u srednjoj školi, a veoma brzo čim se pokažu idu u inostranstvo. Svi željno iščekuju sledeće ljeto i Tokio s nadom da će sada odbojkašice Srbije otići korak dalje u odnosu na Rio i poslije odbojkaška u Sidneju prije 20 godina donijeti još jedno olimpijsko zlato srpskoj odbojci, a da se tu ne bi stalo mora se mnogo ozbiljnije svemu pristupiti.